To jeden z najbardziej znanych w Rosji polskich badaczy Syberii. Jego imieniem nazwano: najwyższy (2588 m n.p.m.) szczyt Gór Bajkalskich, jeden ze szczytów (2090 m n.p.m.) gór Chaman-Daban, szczyt Gór Przymorskich – Kamień Czerskiego (728,4 m n.p.m.), dolinę rzeki Kandat u stóp gór Sajanów i Stanowisko Czerskiego, czyli tereny w pobliżu Irkucka, gdzie odkryto i zbadano osiedla ludzi pierwotnych. Nazwisko Czerskiego nadano także miastu nad rzeką Kołymą. Ulice jego imienia znajdują się w Moskwie, Irkucku, Żyriance oraz w osiedlu Kołymskoje w obwodzie magadańskim. Dwa pasma górskie o nazwie Góry Czerskiego znajdują się w rejonie miasta Czyta na Zabajkalu i w północnej Jakucji.

Na Syberii znalazł się za karę, ponieważ jako młody człowiek wziął udział w Powstaniu Styczniowym i został wcielony przez władze carskie do liniowego batalionu w Omsku. Przebywając tam, czytał dużo książek naukowych i uczył się, a także prowadził badania terenowe i gromadził okazy przyrodnicze. Po kilku latach spotkał innych zesłańców-badaczy: Aleksandra Czekanowskiego, który ułatwił mu odbycie studiów z zakresu geologii i paleontologii, a także Benedykta Dybowskiego. W latach 1871-1883,  na polecenie Rosyjskiego Towarzystwa Geograficznego, Czerski odbył wiele wypraw terenowych. Najważniejsze w jego działalności było zbadanie pod względem budowy geologicznej całego wybrzeża jeziora Bajkał. Jednocześnie zbierał okazy minerałów i fauny kopalnej. Opracował też mapę geologiczną wybrzeży Bajkału. W latach 1877-1881, w czasie czterech wypraw naukowych, zbadał dolinę rzeki Selengi i napisał pracę o Bajkale, wyjaśniając genezę jeziora i przedstawiając budowę geologiczną wschodniej Syberii. Za tę pracę otrzymał złoty medal Rosyjskiej Akademii Nauk.

Zmarł  7 lipca (25 czerwca wg kalendarza juliańskiego) 1892 r. nad syberyjską rzeką Kołymą.

Fot. Domena publiczna