Miał 17 lat, gdy wybuchła II wojna światowa. Mieszkał wówczas w Wilnie i od kilku lat uczył się śpiewu. Wstąpił do Armii Krajowej, uczestniczył w akcji „Burza” na Wileńszczyźnie. Wyróżniał się niezwykłą odwagą. W 1944 r. został aresztowany przez NKWD i uwięziony w Kałudze nad Oką w Związku Sowieckim, tam przebywał do 1946 r.

Do „ludowej” Polski przyjechał w 1947 r. W Warszawie podjął studia wokalne w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej im. Fryderyka Chopina pod kierunkiem prof. Wacława Filipowicza. Jego kariera muzyczna zaczęła się w 1946 r. w Reprezentacyjnym Zespole Wojska Polskiego. W 1950 r. został zaangażowany do Opery Warszawskiej, gdzie debiutował w partii księcia Griemina w „Eugeniuszu Onieginie” Piotra Czajkowskiego.

Duże znaczenie dla jego kariery miało zdobycie I nagrody na konkursie śpiewaczym w Vercelli w 1956 r. Dało mu to ogromne możliwości. W 1959 r. włoski dyrygent Tullio Serafin powierzył polskiemu artyście partie w operze tragicznej Gaetano Donizettiego – „Łucja z Lamermoor”. Dzieło powstało przy udziale światowej sławy artystów, m.in. Marii Callas czy Piera Cappuccillego.

Bernard Ładysz wielki sukces odniósł również w 1960 r. w Operze Warszawskiej. Tam wcielił się w tytułową rolę Borysa Godunowa w operze Modesta Musorgskiego. Występował także w filmach, m.in. w „Znachorze” (reż. Jerzego Hoffmana) czy „Ziemi Obiecanej” (reż. Andrzeja Wajdy). Współpracował z Teatrem Syrena w Warszawie. Zmarł dzień po swoich 98 urodzinach, 25 lipca 2020 r. w Warszawie.

Fot. Aleksander Ladysz. Domena publiczna: CC BY-SA 4.0