Urodził się 14 lutego 1875 r. w chorwackiej wiosce Brlog blisko miasta Otočac. Ze względu na przynależność tych terenów do monarchii habsburskiej swoją karierę w wojsku rozpoczął od szkoły kadetów w Trieście oraz sarajewskiego Wojskowego Zakładu. Po ukończeniu edukacji od 1894 jako oficer pełnił służbę w kolejnych pułkach piechoty armii austro-węgierskiej. 16 maja 1919 r. w stopniu majora zapisał się do utworzonego Wojska Polskiego, wybierając tym samym Polskę na swoją Ojczyznę. Jego pierwszym przydziałem okazał się 19. pułk piechoty biorący udział w odsieczy Lwowa, potem służył w 38. pułku piechoty Strzelców Lwowskich, który stacjonował w Przemyślu.

Przed II wojną światową w stopniu podpułkownika przeszedł na emeryturę, którą spędzał w swoim majątku Nesterowce pod Tarnopolem, dokupując ziemię i planując założenie tam uzdrowiska. W pamięci potomnych zachowała się jego postawa odważnego patrioty, który był dumny z tego, że służył w Wojsku Polskim. Miłość do Ojczyzny wyrażał przez noszenie munduru nawet po wybuchu wojny, kiedy przestrzegano go, by nie naraził się w ten sposób okupantom.

Arseniusza Laliča, jego żonę – Marię z domu Brestak i syna Władysława spotkał los znany wielu pokoleniom Polaków. Zostali oni deportowani 10 lutego 1940 r. do miejscowości Noszul-Baza w Republice Komi, gdzie Maria i Arseniusz zmarli. Do Polski powrócił tylko ich syn, zwolniony z miejsca zesłania 27 sierpnia 1941 r.

Na szczególną uwagę zasługuje miłość, jaka panowała w rodzinie Laličów. Świadczyć o niej może choćby stwierdzenie Władysława, jakie znalazło się w jednym z listów pisanych z zesłania do rodziny we wrześniu 1940 r., tuż po śmierci Marii: „Dużo strat ponieśliśmy, ale to wszystko nic naprzeciwko straty drogiej a ukochanej nam śp. Matki”.

Alicja Szumowiecka