Eugeniusz Bodo. Fot. Domena publiczna

„W obliczu wielkich ciemności i krzywdy możemy tak naprawdę liczyć tylko na opatrznościową, Bożą pomoc i ulgę w cierpieniu” – tak brzmiały słowa, które wypowiedział niedługo przed śmiercią.

W międzywojennej Polsce Eugeniusz Bodo był uznawany za jednego z najlepszych polskich aktorów. Urodzony w Genewie 28 grudnia 1899 r., Bohdan Eugène Junod (bo tak się właściwie nazywał) był synem Szwajcara i Polki, dzięki czemu posiadał podwójne obywatelstwo. W Łodzi, do której niedługo po narodzinach syna przeprowadzili się Junodowie, ojciec Eugeniusza założył kino „Urania”.

Po wybuchu II wojny światowej Eugeniusz Bodo (tak brzmiał jego artystyczny pseudonim) wyjechał do Lwowa, gdzie występował w różnych teatrach, w tym w „Tea-Jazz”. Chcąc uzyskać zgodę na opuszczenie Związku Sowieckiego, Bodo starał się wykorzystać fakt posiadania szwajcarskiego paszportu. Jednak to, co miało mu pomóc, paradoksalnie przyczyniło się do jego śmierci. Jako cudzoziemiec został aresztowany przez NKWD i oskarżony o szpiegostwo. Osadzono go w więzieniu na moskiewskich Butyrkach. Z powodu szwajcarskiego obywatelstwa nie objęła go „amnestia” uwzględniona w układzie Sikorski-Majski. Nie pomogło również wstawiennictwo polskiej ambasady, bo Sowieci nie uznawali go za obywatela polskiego, lecz szwajcarskiego. Po dwóch latach pobytu w więzieniu zesłano go do łagru w Kotłasie, gdzie jego najważniejsza rola – życie – dobiegła końca. Zmarł 7 października 1943 r.