Ryszard i Karolina Kaczorowscy w Senacie RP. Uroczystości podsumowujące Rok Generała Władysława Andersa, 27.02. 2008, Źródło: Senat RP; fot.: Katarzyna Czerwińska. Wikimedia Commons, licencja: CC-BY-SA-3.0-PL

„Cela śmierci jest doświadczeniem, które utwierdza człowieka w przekonaniu, że jest na właściwej drodze. Kiedy prowadzono mnie w Mińsku do sądu i zobaczyłem, że wejście obsadził pluton NKWD, dopiero zdałem sobie sprawę z wagi, którą oni przywiązywali do nas. A my – prawie nadzy, zbiedzeni po różnych torturach… Myślę, że nigdy nie straciłem wiary, iż to, co robię, jest słuszne i potrzebne” – powiedział w jednym z wywiadów.

Ryszard Kaczorowski, choć przez większość życia mieszkał w Londynie, zawsze czuł się Białostoczaninem. Urodził się właśnie w Białymstoku 26 listopada 1919 r. Dzieciństwo spędził w małym, drewnianym domku przy ul. Mazowieckiej. W wieku 14 lat wstąpił do harcerstwa, a w roku 1939 został zastępcą komendanta białostockiego Pogotowia Harcerskiego. W październiku 1939 r., pod okupacją sowiecką działał w tajnym hufcu harcerskim, który w listopadzie wszedł w skład Szarych Szeregów. 17 lipca 1940 r. został aresztowany przez NKWD, osadzony w więzieniu w Białymstoku, a następnie Mińsku. Po wielomiesięcznym śledztwie, 1 lutego 1941 r. sowiecki sąd w Mińsku skazał go na karę śmierci za „wstąpienie do polskiej, kontrrewolucyjnej, powstańczej organizacji »Szare Szeregi«, która postawiła sobie za cel obalenie w drodze zbrojnej sowieckiej władzy na zachodnich terenach Białorusi”. Ostatecznie, po stu dniach spędzonych w celi śmierci, wyrok zamieniono mu na 10 lat łagrów. Został zesłany na Kołymę, do pracy w kopalni złota w Dolinie Śmierci. W marcu 1942 r. wstąpił do Armii gen. Andersa, z którą ewakuował się do Palestyny. Brał udział w kampanii włoskiej jako żołnierz 3. Dywizji Strzelców Karpackich, a podczas bitwy pod Monte Cassino pełnił funkcję dowódcy ośrodka łączności 2. Brygady Strzelców Karpackich. Po zakończeniu wojny pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii, gdzie podjął aktywną działalność społeczną i polityczną w emigracyjnych władzach Rzeczypospolitej. Był również zaangażowany w harcerstwo polskie, gdzie poznał swoją przyszłą żonę Karolinę Mariampolską, z którą wziął ślub w 1952 r.

19 lipca 1989 r., po śmierci Kazimierza Sabbata, został zaprzysiężony na urząd Prezydenta RP na uchodźstwie. Urząd ten sprawował do 22 grudnia 1990 r., gdy w Warszawie przekazał insygnia władzy Lechowi Wałęsie. Polskę i Białystok odwiedzał wielokrotnie. Zawsze mówił o sobie, że był harcerzem i Białostoczaninem.

Zginął 10 kwietnia 2010 r. w katastrofie lotniczej pod Smoleńskiem w drodze do Katynia na obchody 70. rocznicy Zbrodni Katyńskiej.