Barbara Skarga. Fot. Mariusz Kubik, CC BY 3.0 PL https://creativecommons.org/licenses/by/3.0/pl/

Co może powiedzieć osoba, która doświadczyła sowieckiego terroru? Osoba, która 10 lat swojego życia spędziła w łagrze? Może powiedzieć wiele, ale niewielu spodziewałoby się następujących słów: „Ludzie są mali i słabi. Cóż mogą na to poradzić? Tak jest. Ludziom trzeba wybaczać”.

Barbara Skarga urodziła się 25 października 1919 r. w Warszawie, w niepodległej od niespełna roku Polsce. Była siostrą słynnej aktorki czasów wojennych i powojennych Hanny Skarżanki. W 1937 r. podjęła studia na Politechnice Warszawskiej, ale po jakimś czasie przeniosła się na Uniwersytet im. Stefana Batorego w Wilnie. Jednak nie było jej dane ukończenie nauki, gdyż wybuchła II wojna światowa. W jej trakcie uczęszczała na konspiracyjne wykłady, jednocześnie sama ucząc łaciny i filozofii. Zaangażowała się w działalność Armii Krajowej, pełniąc służbę jako łączniczka. Wkrótce awansowała na stanowisko kierowniczki łączności w Okręgu Wileńskim AK.
8 września 1944 r. aresztowało ją NKWD. Sowiecki sąd skazał Barbarę Skargę na 10 lat łagrów i dożywotnie zesłanie. Początkowo przetrzymywana była w Prawieniszkach koło Kowna, następnie zesłano ją do obozów Uchty, a w roku 1948 – do Bałchaszu. Po odbyciu kary łagrów, miała do końca życia pracować w kołchozie w rejonie miejscowości Pietropawłowsk. Do Polski wróciła w 1955 r. Wkrótce ukończyła przerwane studia. Szybko uznano ją za jedną z najważniejszych myślicielek w kraju. Swoje łagrowe losy opisała w 1985 r. w wydanej Paryżu książce „Po wyzwoleniu (1944-1956)”. Opublikowała ją pod pseudonimem Wiktoria Kraśniewska. W 1995 r. Barbara Skarga została odznaczona Orderem Orła Białego. Zmarła 18 września 2009 roku w Olsztynie.